OPINION | നിർഭയ പ്രതികളുടെ വധശിക്ഷാ വിഷയം: ബുദ്ധനും ഗാന്ധിജിയും നമുക്ക് അസ്വീകാര്യമായ പ്രതീകങ്ങളാകുന്നത് എങ്ങനെ?

ഡൽഹി കൂട്ടബലാത്സംഗ കേസിലെ കുറ്റവാളികൾ അവരുടെ കൊലക്കയറിനായി കാത്തിരിക്കുകയാണ്. ഇവരുടെ തൂക്കിക്കൊല്ലൽ വേഗത്തിലാക്കണമെന്ന നിലവിളിയാണ് എവിടെയും. ഭരണകൂടം ഒരു കുറ്റവാളിയെ വധിക്കുമ്പോൾ പ്രതികാരനീതിയുടെ ധാർമ്മികതയെക്കുറിച്ചുള്ള ചർച്ചകൾക്ക് ഇത് തുടക്കം കുറിച്ചിട്ടുണ്ട്.

പ്രതികാരനീതി എന്ന ആശയം ഇന്ത്യയ്ക്ക് പുതിയതോ സവിശേഷമോ അല്ല. കണ്ണിന് കണ്ണ് എന്ന പഴയ നിയമത്തിലെ യുക്തിയെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്ന പുരാതന ഇന്ത്യൻ നിയമങ്ങളും ഭരണകൂടം സ്പോൺസർ ചെയ്യുന്ന അക്രമത്തെ അക്രമത്തെ തടയുന്നതിനുള്ള ഒരു മാർഗമായി വിശ്വസിച്ചു. പലതരം വ്യഭിചാരത്തിന് അർത്ഥശാസ്ത്രം വധശിക്ഷ നിർദ്ദേശിക്കുന്നു. ബലാത്സംഗത്തിന് വിരലുകളും മറ്റ് അവയവങ്ങളും വികലമാക്കുന്നത് മനു സ്മൃതി നിർദ്ദേശിക്കുന്നു. ബലാത്സംഗത്തിന് ഇരയായയാൾ മരിച്ചാൽ പീഡിപ്പിച്ച് കൊലപ്പെടുത്തുക എന്നതാണ് കുറ്റവാളികൾക്ക് ശുപാർശ ചെയ്യുന്ന ശിക്ഷ.

ഹിന്ദുവായാലും മുസ്ലീമായാലും വിവിധ ഇന്ത്യൻ രാജവംശങ്ങളുടെ കീഴിലുള്ള നീതി കൂടുതലും പ്രതികാര നടപടികളായിരുന്നു. കൈ വെട്ടുക, ശരീരം കുതിരയെ കൊണ്ട് വലിച്ചിഴപ്പിക്കുക, ആനകളെ കൊണ്ട് ചവിട്ടികൊല്ലുക, ശൂലത്തിൽ തറയ്ക്കുക, ശിരച്ഛേദം ചെയ്യുക, വൃഷ്ണം ഉടയ്ക്കൽ, അന്ധനാക്കുക, കൂട്ടിനുള്ളിൽ കെട്ടിയിട്ട് കാക്കയെയും കുരുവിയെയും കൊണ്ട് കൊത്തിച്ച് പീഡനത്തിലൂടെ സാവധാനത്തിൽ കൊല്ലുക എന്നിവയൊക്കെയായിരുന്നു നീതി നടപ്പാക്കുന്നതിനുള്ള വിവിധ രീതികൾ. തൂക്കിക്കൊല്ലൽ വധശിക്ഷ നടപ്പാക്കുന്നതിനുള്ള രീതിയായി നിശ്ചയിച്ചത് ബ്രിട്ടീഷുകാരായിരുന്നു.

ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനയുടെ 21ാം അനുച്ഛേദം ഒരു വ്യക്തിയുടെ ജീവനെടുക്കാൻ സർക്കാരിന് അവകാശമില്ലെന്ന് പറയുമ്പോഴും മഹാത്മാഗാന്ധി വധശിക്ഷയ്ക്കെതിരെ ശബ്ദമുയർത്തിയിട്ടും വധശിക്ഷ നടപ്പാക്കാനുള്ള ബ്രിട്ടീഷ് കാലഘട്ടത്തിലെ സമ്പ്രദായം ഇന്ത്യ തുടരുകയാണ്. യുഎൻ അവകാശപത്രം വധശിക്ഷ മനുഷ്യരാശിക്കെതിരായ കുറ്റമായി പ്രഖ്യാപിക്കുകയും അത് നിർത്തലാക്കാൻ അംഗരാജ്യങ്ങളോട് ആവശ്യപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു. 193 അംഗരാജ്യങ്ങളിൽ 170 സംസ്ഥാനങ്ങൾ വധശിക്ഷ നിർത്തലാക്കുകയോ നിയമപരമായോ പ്രായോഗികമായോ മൊറട്ടോറിയം ഏർപ്പെടുത്തുകയോ 10 വർഷത്തിലേറെക്കാലമായി വധശിക്ഷ നിർത്തലാക്കുകയോ ചെയ്തിട്ടുണ്ടെന്ന് യുഎൻ സെക്രട്ടറി ജനറലിന്റെ റിപ്പോർട്ടിൽ പറയുന്നു.

നിർഭാഗ്യവശാൽ, ബുദ്ധന്റെയും മഹാവീരന്റെയും ഗാന്ധിജിയുടെയും ഈ അഹിംസയുടെ നാട് അവയിലൊന്നായില്ല. വധശിക്ഷ സംബന്ധിച്ച ഇന്ത്യയുടെ അന്താരാഷ്ട്ര നിലപാട് എല്ലായ്പ്പോഴും യുഎൻ പ്രമേയത്തിന് വിരുദ്ധമാണ്. അപൂർവങ്ങളിൽ അപൂർവമായ കേസുകളിൽ മാത്രം പരിഗണിക്കപ്പെടുന്ന രാജ്യത്തെ നിയമമാണിതെന്നാണ് കോളനികൾക്കായി നിർമ്മിച്ച ബ്രിട്ടീഷ് കാലഘട്ടത്തിലെ നിയമം ചൂണ്ടിക്കാട്ടി ഇന്ത്യ വാദിക്കുന്നത്.

അഹിംസ എന്ന സങ്കല്പത്തിന്റെ ആദ്യകാല പരാമർശം ചന്ദോക്യ ഉപനിഷത്തിൽ ആയിരിക്കാം. ഇതിൽ അഞ്ച് സദ്‌ഗുണങ്ങളിലൊന്നായി അഹിംസയെ ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. തപസ്സ്, ദാനം, ആർജവം, അഹിംസ , സത്യവചനം എന്നിവയാണ് ജീവിതത്തിലെ അഞ്ച് യജ്ഞങ്ങളെന്ന് ബിസി എട്ടാം നൂറ്റാണ്ട് വരെ നിന്നുവെന്ന് പറയപ്പെടുന്ന ഈ ഉപനിഷത്ത് ഉദ്ഘോഷിക്കുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, മൃഗബലിയെ സൂചിപ്പിക്കുന്ന തീർത്ഥങ്ങളിലോ തീർത്ഥാടന കേന്ദ്രങ്ങളിലോ ഹിംസ നടത്താൻ ഉപനിഷത്ത് അനുവദിച്ചു. മനു സ്മൃതി പറയുന്നതനുസരിച്ച്, മൃഗബലിക്ക് വിധേയരാകുന്ന മൃഗങ്ങൾ പുനർജനിക്കും. അറുത്ത മൃഗത്തെ ഉത്തമ സ്വർഗത്തിലേക്ക് നയിക്കുമെന്നും മനുസ്മൃതിയിൽ പറയുന്നു.‌

ആദ്യകാല യുക്തിവാദികളിൽ ഒരാളായി അറിയപ്പെടുന്ന ചാർവകൻ, ബലി മൃഗത്തിന്റെ സ്വർഗ പ്രവേശനത്തെ പരിഹസിച്ചു തള്ളുന്നു. അങ്ങനെയെങ്കിൽ മൃഗങ്ങൾക്ക് പകരം തങ്ങളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട മക്കളെയോ മാതാപിതാക്കളെയോ അറുക്കാനും അവർക്ക് സ്വർഗത്തിൽ എത്തിച്ചേരാനുള്ള ഭാഗ്യം നൽകാനും ഇത്തരം ബലികൾ നടത്തി സമയം കളയരുതെന്നും അദ്ദേഹം പരിഹസിച്ചു. ഇതിഹാസങ്ങളിലെ കഥാപാത്രങ്ങൾ ചിലപ്പോൾ അഹിംസയുടെ സദ്‌ഗുണങ്ങളെ വിശദീകരിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും അക്രമം ഒരു ജീവിതരീതിയായിരുന്നുവെന്ന് കാണാം. ശിക്ഷകൾ പലപ്പോഴും ഏകപക്ഷീയമായിരുന്നു.

ഉത്തര രാമായണത്തിൽ തപസ്സുചെയ്ത കുറ്റത്തിന് ശ്രീരാമൻ ശൂദ്രയായ ശംബുകയെ ശിരച്ഛേദം ചെയ്യുന്നു. മഹാഭാരതത്തിൽ, പാണ്ഡവരുടെ സൈനിക ക്യാമ്പിലേക്ക് കടന്ന് തീയിടുകയും പാണ്ഡവരുടെ അഞ്ച് ആൺമക്കളെ ഉറക്കത്തിൽ കൊല്ലുകയും ചെയ്ത ബ്രാഹ്മണനായ അശ്വത്ഥമാവ് , സമാധാനമില്ലാതെ ലോകമെമ്പാടും അലയാൻ വിധിക്കപ്പെടുന്നു ഭീമൻ യുധിഷ്ഠ്രയെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ അമ്പടയാളത്തിൽ നിന്ന് ഉദ്ധരിച്ചുകൊണ്ട് അഹിംസ പരമോ ധർമ്മം ആവർത്തിക്കുന്നു. വിരോധാഭാസമെന്നു പറയട്ടെ, മഹാഭാരതത്തിലെ മഹത്തായ ഇതിഹാസം അക്രമത്തിനെതിരായ ഏറ്റവും വലിയ വർണനയുമായാണ് അവസാനിക്കുന്നത്. ശരശയ്യയിൽ കിടക്കുന്ന ഭീഷ്മാചാര്യർ യുധിഷ്ഠിരനോട് പറയുന്ന അഹിംസാ വാചകങ്ങളാണ് ഇവ.

ബലികൊടുക്കൽ അതിന്റെ പാരമ്യത്തിലെത്തിയ അന്തരീക്ഷത്തിലാണ് ബുദ്ധമതവും ജൈനമതവും ഉയർന്നുവന്നത്. എല്ലാ ജീവജാലങ്ങളോടും അഹിംസ എന്ന സങ്കൽപം വിപുലമാക്കിയത് ജൈനമതമാണ്.

ബുദ്ധമതത്തിന്റെ ആരംഭവും ലോകത്തിന്‌റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിലേക്കുള്ള അതിന്റെ വ്യാപനവും ഇന്ത്യൻ തീരങ്ങൾക്കപ്പുറത്തേക്ക് അഹിംസ എന്ന ആശയം വ്യാപിക്കുന്നതിലേക്ക് നയിച്ചു. ബുദ്ധമതം അഹിംസയ്ക്ക് സൈദ്ധാന്തിക അടിത്തറ നൽകി. അനുകമ്പ കാണിക്കുക മാത്രമല്ല ജീവിത ലക്ഷ്യം, ദുഃഖം ഇല്ലാതാക്കൽ അല്ലെങ്കിൽ മറ്റുള്ളവരുടെ കഷ്ടപ്പാടുകൾ ഇല്ലാതാക്കുകയും ജീവിത ലക്ഷ്യമാണ്. അഹിംസയുടെ ശക്തിയെ ബുദ്ധൻ എങ്ങനെ ചിത്രീകരിച്ചുവെന്ന് പ്രസിദ്ധ ബുദ്ധമത കഥയായ അംഗുലിമാലയിൽ ചിത്രീകരിച്ചിരിക്കുന്നു.

വഴിയാത്രക്കാരെ കൊന്ന് അവരുടെ വിരലുകള്‍ കൊണ്ട് മാല ഒരുക്കുന്ന കുപ്രസിദ്ധ കള്ളനാണ് അംഗുലിമാല. അംഗുലിമാലയെ ഭയന്ന് രാത്രിയിൽ നിരത്തിലൂടെ യാത്രചെയ്യാൻ ആരും ധൈര്യപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. ഒരു ദിവസം ഒരു സന്യാസി ഒറ്റയ്ക്ക് ആ വഴി യാത്രചെയ്യുന്നത് അംഗുലിമാല കണ്ടു. അംഗുലിമാല സന്യാസിയെ പിന്തുടർന്നു. ശാന്തമായി നടക്കുന്ന സന്യാസിയെ പിടികൂടാൻ കള്ളന് കഴിഞ്ഞില്ല. ഒടുവിൽ സന്യാസിയോട് നിൽക്കാൻ കള്ളൻ പറഞ്ഞു. സന്യാസി തിരിഞ്ഞു നോക്കി. അത് മറ്റാരുമായിരുന്നില്ല. ബുദ്ധനായിരുന്നു. അദ്ദേഹം നിന്ന ശേഷം അനുകമ്പയോടെ പറഞ്ഞു, 'ഞാൻ പണ്ടേ നിർത്തിയതാണ്. എന്തുകൊണ്ടാണ് നിങ്ങൾ ഇപ്പോഴും ഓടുന്നത്? ' ആ വാക്കുകള്‍ അംഗുലിമാലയെ വല്ലാതെ സ്വാധീനിച്ചു. അനുസരണയുള്ള നായയെപ്പോലെ ബുദ്ധനെ പിന്തുടർന്ന അദ്ദേഹം പിന്നീട് സന്യാസിയായി.

അതേസമയം ഇതിനെക്കുറിച്ചറിഞ്ഞ രാജാവ് അംഗുലിമാലയെ പോലുള്ള കള്ളനെ പിടിക്കാൻ കഴിയാത്തതിലുള്ള ആശങ്ക അറിയിച്ചു. എന്നാൽ കീഴടങ്ങാൻ ആ പഴയ കള്ളൻ തയ്യാറായിരുന്നു. അംഗുലിമാല മരിച്ചുവെന്നും ഇപ്പോൾ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്നയാൾ ഒരു പുതിയ മനുഷ്യനാണെന്നും ബുദ്ധൻ രാജാവിനോട് പറഞ്ഞു. അത് അംഗീകരിക്കാൻ ആരും തന്നെ തയ്യാറായില്ല. നീതി ലഭ്യമാക്കുന്നതിനുള്ള അളവുകോലായി അനുകമ്പയും ദയയും ഉപയോഗിക്കാൻ ബുദ്ധൻ രാജാവിനെ ഉപദേശിച്ചു.

നീതി നടപ്പാക്കൽ എന്നാൽ പ്രതികാരം ചെയ്യലല്ല. പകരം പരിഷ്കരിക്കലാണ്. കഷ്ടപ്പാടുകൾ ഇല്ലാതാക്കുക എന്നതാണ് ഒരു വ്യക്തിയുടെയും സമൂഹത്തിന്റെയും കടമ. കുറ്റവാളിയെ ദുരിതത്തിലാക്കുന്നതിലൂടെ ഇരയുടെ കഷ്ടപ്പാടുകൾ കുറയുന്നില്ല. ഇത് ലോകത്തിന് കൂടുതൽ കഷ്ടപ്പാടുകൾ നൽകും. അഹിംസയുടെ വേരുകൾ മനസ്സിലുണ്ടെന്നാണ് ബുദ്ധൻ പറഞ്ഞത്. തിന്മയും അക്രമാസക്തവുമായ ചിന്തകൾ എല്ലായ്പ്പോഴും അക്രമ പ്രവർത്തനങ്ങൾക്ക് മുൻഗണന നൽകുന്നു. ഏതൊരു ശിക്ഷയും പാപത്തെ ഇല്ലാതാക്കാനാണ് ലക്ഷ്യമിടുന്നത്, പാപിയെ അല്ല. ബുദ്ധമതത്തിലേക്കുള്ള മതപരിവർത്തനത്തിലൂടെ അഹിംസ എന്ന ആശയം ലോകമെമ്പാടും വ്യാപിച്ചു. ബുദ്ധ സന്യാസിമാർ അഹിംസയെ ശ്രീലങ്കയിലേക്കും ചൈനയുടെ കിഴക്കൻ മേഖലകളിലേക്കും ജപ്പാനിലേക്കും കൊണ്ടുപോയി. പിന്നീട് അത് ക്രിസ്തുമതത്തെ സ്വാധീനിച്ചു. അങ്ങനെ, കുരിശുയുദ്ധങ്ങളും മതയുദ്ധങ്ങളും കൊണ്ട് തകർന്ന ഒരു ലോകത്തെ മാനവ നാഗരികതയുടെ നല്ലൊരു ഭാഗത്തിനായി നയിക്കുന്ന വെളിച്ചമായി ഇന്ത്യ നിലകൊണ്ടു.

ഇന്ത്യയിൽ ബുദ്ധമതത്തിന്റെ തകർച്ചയ്ക്കും ബ്രാഹ്മണർ സസ്യാഹാരം സ്വീകരിച്ച ബുദ്ധമതാനന്തര ഹിന്ദുമതത്തിന്റെ പുനരുജ്ജീവനത്തിനും ശേഷം, മഹാത്മാഗാന്ധി അത് വീണ്ടും കണ്ടെത്തുന്നതുവരെ അഹിംസ എന്ന ആശയം ഇന്ത്യയിൽ വളരെ പിന്നിലായിരുന്നു. ഒരിക്കൽക്കൂടി ഇന്ത്യയുടെ അഹിംസയെന്ന ആശയം ലോകത്തെ മഹാത്മാക്കളെ പ്രചോദിപ്പിച്ചു. മാർട്ടിൻ ലൂതർ കിംഗ്, നെൽ‌സൺ മണ്ടേല, ദലൈലാമ എന്നിവരെ പ്രചോദിപ്പിച്ചു.

'പൂജ്യം' മാത്രമല്ല ലോകത്തിന് ഇന്ത്യ നൽകിയ മഹത്തായ സംഭാവന. അഹിംസയെന്ന ആശയവുമുണ്ട്. വധശിക്ഷയെ മഹാത്മാഗാന്ധി എല്ലായ്പ്പോഴും എതിർത്തിരുന്നു. അതിന്റെ നിരർത്ഥകതയെ കുറിച്ച് അദ്ദേഹം ബോധവാനായിരുന്നു. അത് ഒരിക്കലും പ്രതിബന്ധം നൽകുന്നില്ല, ഇരയ്ക്ക് ആശ്വാസം നൽകുന്നുമില്ല. വിഭജന കലാപം കത്തിനിന്ന കാലത്ത് മുസ്ലീം ജനക്കൂട്ടത്താൽ മകനെ നഷ്ടപ്പെട്ടതിൽ കോപാകുലനായ ഹിന്ദു തന്റെ മകന്റെ കൊലയാളികളോട് പ്രതികാരം ചെയ്യാന്‍ ദാഹിക്കുമ്പോൾ മനസ്സിനെ എങ്ങനെ ശാന്തമാക്കുമെന്ന് മഹാത്മാഗാന്ധിയോട് ചോദിച്ചു.

കലാപത്തിൽ അനാഥരായ ഒരു മുസ്ലീം ആൺകുട്ടിയെ ദത്തെടുത്ത് മുസ്ലീമായി വളർത്താൻ ഗാന്ധിജി ഉപദേശിച്ചു. കലാപത്തിൽ മക്കളെ നഷ്ടപ്പെട്ട മുസ്ലീം മാതാപിതാക്കൾക്കുള്ള ഉപദേശം അനാഥരായ ഹിന്ദു ആൺകുട്ടികളെ ദത്തെടുത്ത് ഹിന്ദുക്കളായി വളർത്തുക എന്നതായിരുന്നു. പ്രതികാര നീതിയെക്കുറിച്ച് മഹാത്മാഗാന്ധി പറഞ്ഞത് കണ്ണിനു കണ്ണ് എന്നത് ലോകത്തെ മുഴുവൻ അന്ധരാക്കും എന്നായിരുന്നു.

ഏതെങ്കിലും കൊലപാതകിയെ ഭരണകൂടം സ്പോൺസർ ചെയ്ത് കൊല്ലുന്നത് നീതി നടപ്പാക്കൽ അല്ല. കൊലപാതകം സംസ്ഥാനം ചെയ്താൽ ശരിയാണെന്ന പ്രഖ്യാപനം മാത്രമാണ്. ഇത് കുറ്റവാളിയെ പിന്തിരിപ്പിക്കുകയോ കുറ്റകൃത്യത്തെ തടയുകയോ ചെയ്യുന്നില്ല. പകരം, ബുദ്ധൻ മുന്നറിയിപ്പ് നൽകിയതുപോലെ, അത് ലോകത്തിന്റെ കഷ്ടപ്പാടുകളുടെ എണ്ണം വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നു.

ഗാന്ധിജിയുടെയും ബുദ്ധന്റെയും നാട്ടിൽ ജീവപര്യന്തം ശിക്ഷ എന്നത് വധശിക്ഷ നടപ്പാക്കുന്നതിനേക്കാൾ കുറ്റവാളികളോടുള്ള മാനുഷികമായ സമീപനമായിരിക്കും. ഹൈദരാബാദ് കൂട്ടബലാത്സംഗത്തെത്തുടർന്ന് സംഭവിച്ചതുപോലെ, വിചാരണ കൂടാതെ പൊലീസ് പ്രതികളെ ക്രൂരമായി കൊലപ്പെടുത്തിയത് ആഘോഷമാക്കുന്ന സമൂഹത്തിന് ബുദ്ധനെയോ ഗാന്ധിയെയോ അനുസ്മരിക്കാനാകുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കാനാവില്ല. അനുകമ്പയെ സ്ത്രൈണതയായി കണക്കാക്കുന്ന പുരുഷ ദേശീയതയ്ക്ക് ബുദ്ധനെപ്പോലെ ബാപ്പുവും അസ്വീകാര്യനാകുന്നു. ലോകം ഇരുട്ടിൽ നിന്ന് വെളിച്ചത്തിലേക്ക് നീങ്ങുമ്പോൾ, നമ്മൾ വെളിച്ചത്തിൽ നിന്ന് മതപരമായ പരിശ്രമങ്ങൾ, അക്രമം, കടുത്ത ദേശീയത എന്നിവയാൽ അടയാളപ്പെടുത്തിയ മധ്യകാല യൂറോപ്പിന്റെ രാത്രിയിലേക്കാണ് സഞ്ചരിക്കുന്നത്.