Happy Birthday Adoor Gopalakrishnan| എട്ട് മുതൽ എൺപതുവരെ; അടൂർ ഗോപാലകൃഷ്ണന്റെ കലാജീവിതം

സ്വയംവരത്തിന്റെ ഇൻട്രോ. ഇന്ത്യൻ സിനിമയിൽ തന്നെ ആദ്യമായിരുന്നു അങ്ങനെ ഒരു തുടക്കം. ഇഴയുന്ന സിനിമയെന്നൊക്കെ ഇന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുമ്പോൾ എഴുപതുകളുടെ തുടക്കത്തിൽ അതിന് എന്തൊരു വേഗമായിരുന്നു. ക്യാമറ പ്രേക്ഷകന്റെ കണ്ണാണ് എന്ന് മലയാളിയെ ആദ്യമായി പഠിപ്പിച്ചത് ആ തുടക്കസീനുകളായിരുന്നു. ഓടുന്ന ബസ്സിലേക്കു നോക്കുന്ന ഒരാളുടെ കണ്ണ് ആദ്യം പോകുന്നത് ഡ്രൈവറിലേക്കായിരിക്കും. അടുത്തത് കുട്ടികൾ ഉണ്ടെങ്കിൽ അവരിലേക്ക്. ബസിന്റെ ജാലകത്തിലേക്കു കുതിക്കാൻ തുടങ്ങുന്ന കുഞ്ഞിനെ വാൽസല്യത്തോടെ ചേർത്തണയ്ക്കുന്ന അമ്മ. പിന്നെ, രണ്ടുകുട്ടികൾക്കൊപ്പമിരിക്കുമ്പോഴും അനുരാഗത്തിന്റെ കുസൃതിച്ചിരി പരസ്പരം നൽകുന്ന ദമ്പതികൾ. പിൻസീറ്റിൽ എപ്പോഴും ജീവിതസമ്മർദ്ദങ്ങളാൽ വലിഞ്ഞുമുറുകിയ മുഖവുമായി ചില പുരുഷന്മാർ ഉണ്ടാകും.

മലയാളി പുരുഷൻ ആരാണെന്ന് ലോകം അറിയാനിരിക്കുന്നതേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ധാരാവിയിൽ നിന്നു പറിച്ചുനട്ട നായകസങ്കൽപങ്ങൾ വരുന്നതിനൊക്കെ മുൻപായിരുന്നു അത്. കൊടിയേറ്റത്തിന്റെ തിരക്കഥ കേട്ടെഴുതാൻ അടൂരിന്റെ അടുത്ത് എത്തിയതാണ് വൈദ്യുതി ബോർഡ് ഉദ്യോഗസ്ഥനായ ഗോപി. എഴുത്തുപൂർത്തിയായപ്പോൾ അടൂർ നടത്തിയ സാഹസികമായ പ്രഖ്യാപനമായിരുന്നു ഗോപിയെ നായകനാക്കാനുള്ള തീരുമാനം. പെണ്ണുകാണാൻ പോകുന്ന വീട്ടിലിരുന്ന് ഉറങ്ങിപ്പോവുകയും ചെളിതെറിപ്പിച്ചു പോകുന്ന വണ്ടിയെ നോക്കി എന്തൊരു വേഗം എന്നു പറയുകയും ചെയ്യുന്ന നാട്ടിൻപുറത്തുകാരന് ഗോപിയുടെ മുഖമല്ലാതെ മറ്റെന്തു ചേരും?

അടൂരിന്റെ ചലച്ചിത്രങ്ങൾക്കു വേഗമില്ലെന്നു പറയുന്നവർക്കുള്ള ഉത്തരമായിരുന്നു എലിപ്പത്തായം. മലയാളി പ്രമാണിയുടെ അലസതയ്ക്ക് ഇതിൽകൂടുതൽ എന്തുവേഗം? മലയാളി സ്ത്രീകളുടെ പരക്കംപാച്ചിലുകൾക്ക് ഇതിലപ്പുറം വേഗം എവിടെ കിട്ടാൻ? മുറ്റത്തെ തെങ്ങിൻതൈ പൈക്കിടാവു തിന്നുമ്പോഴും അലസതയോടെ 'രാജമ്മേ...' എന്നു വിളിക്കുന്ന ആ പുരുഷനെ ഇതിലും വേഗത്തിൽ എങ്ങനെ അവതരിപ്പിക്കാനാണ്. കഥാപാത്രങ്ങളുടെ സ്വഭാവസവിശേഷതകൾ സംഭാഷണം കൊണ്ടല്ല ക്യാമറകൊണ്ടാണ് അടൂർ പറഞ്ഞത്. അന്നൊന്നും അങ്ങനെ കഥപറയുന്ന മറ്റാരും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല മലയാള സിനിമയിൽ.